Ruim 43 jaar na zijn dood leeft Wim Sonneveld voort in de hoofden van veel mensen. Op 28 juni is het een eeuw geleden dat hij werd geboren, iets dat volop wordt gememoreerd.In 1936 begonnen bij Louis Davids, had Sonneveld decennia een eigen gezelschap. Op de radio vierde hij triomfen als orgelman Willem Parel, wiens belevenissen ook werden verfilmd. Dat bracht hem kort in Hollywood, waar hij een film maakte met Fred Astaire. Na een geroemde hoofdrol in de Nederlandse versie van musical My Fair Lady, begon Sonneveld in 1963 met grote shows. Het zijn vooral nummers uit die tijd die nog aanspreken: van de conference over de Kroketten (tekst Simon Carmiggelt) tot Het Dorp, een lied van zijn partner Friso Wiegersma op muziek van Jean Ferrat.De elegante Sonneveld was volgens velen een van de beste zangers die Nederland heeft gehad. Hij gaf nummers de juiste dosis gevoel, maar indien nodig ook venijn, zoals in Tearoom Tango van Michel van der Plas. Als grappenmaker was hem weinig te dol. Groot was de sensatie toen - de zelf katholiek geworden - Sonneveld kwam met Frater Venantius, de zingende frater naar een idee van Van der Plas. Een deel van katholiek Nederland sprak schande, terwijl anderen in de rij stonden voor de single.Sonneveld-brugEr komt nu een reeks Sonneveld-evenementen aan. Broer Jan presenteert op 25 juni zijn opgeschreven herinneringen. Theaterprogramma 'Telkens weer Het dorp' duurt tot en met de 28e. Dan begint bij AVROTROS de serie 100 jaar Sonneveld en wordt in Amsterdam de Sonneveld-brug onthuld. Bij de Universiteit van Amsterdam is een kleine expo en op 4 en 5 oktober zijn er Sonneveld-gala's in Carré.Op 28 juni is bovendien de presentatie van 'Niemand dan wij', een boek met brieven die Sonneveld in 1948-1973 uitwisselde met Wiegersma, die hem ook bijstond als ontwerper. Ze werden door de weduwnaar van Friso, Hans van der Woude, opgediept. "Er spreekt pure liefde uit", zegt hij. Wiegersma voegde tekeningen bij van 'Friepel', een alter ego.BeeldbepalendSamensteller van het boek Frank Jochemsen zegt dat het duo zich bewoog "in een kring mensen die beeldbepalend is geweest voor de ontwikkeling van de Nederlandse theater- en filmcultuur.'"En wat in het buitenland gebeurde, beschreven ze "vlijmscherp". "Het decor waartegen zich hun leven afspeelde is minstens zo boeiend als hun eigen zielenroerselen, en ook daarmee zijn ze niet zuinig."Jochemsen schrapte niks, ook niet in Sonnevelds weinig vleiende opmerkingen over Surinamers bijvoorbeeld, omdat hij compleet wilde zijn. "Het is een knettereerlijk boek."(BuzzE)
